Hecht doortimmerd

Zo ook wij. Wij, dat waren in 1968: Bert Valkering (orgeltje), Sjaak Groot (basgitaar en zang), Henk Weeling (lead- en sologitaar), Kees Rijs (drums) en ik (dwarsfluit). De jongens hadden besloten een band op te richten, The Sorphellows (klemtoon op de middelste lettergreep), en daarmee successen te gaan boeken. Ik was de jongste van het stel, maar ik had al een jaar les gehad op de dwarsfluit, dus ik mocht meedoen.
Spelen op een dwarsfluit in zo’n bandje is overigens geen kleinigheid. Je mag er nooit een halve noot naastzitten, want dat hoort iedereen. Bert, Sjaak en Henk hadden het wat dat betreft een stuk gemakkelijker.
We repeteerden in de groene, houten schuur van bloembollen-bedrijf Engel Valkering aan de Middenweg te Limmen. Engel was Berts vader, die meer dronk dan goed voor hem was, en geregeld half of geheel dronken opdook bij onze repetities. Ik herinner me nog hoe we bloedig repeteerden op het nummer Foxy lady van Jimi Hendrix, toen Engel halfdronken de deur binnenviel, struikelde over een paar snoeren en zei: ‘Wat een rotherrie!’
Enfin, na een maand of drie hadden we een twintigtal nummers van de Rolling Stones, de Pretty Things, Jimi Hendrix ingestudeerd, alles liep voortreffelijk, maar we moesten nog een eigen nummer hebben. ‘Wacht. Dat doe ik wel,’ zei ik. Dat werd een nummer getiteld I love you strangely, waarin ook een lange solo voor de dwarsfluit zat.
Nu waren we klaar om de wereld te veroveren. We konden voor het eerst optreden in de kantine van de Melco fabriek te Heiloo, maar helaas was ik daar niet bij. Ik was ziek geworden, dus The Sorphellows deden het zonder dwarsfluit. ‘The darkest sound of North-Holland,’ schreef een recensent van de Alkmaarder Courant over dat optreden in de Melco fabriek.