Welgemeende adviezen

Mijn buurvrouw, de zigeuneres, is een oude, alleenstaande mevrouw die, enigszins hardhorend, nog steeds gelooft dat alle wereldbewoners haar kinderen zijn. Ze komt éénmaal per dag bij me langs en onze conversatie begint onveranderlijk zo:
- Wilt u ook een kopje koffie, buurvrouw?
- Nee!
- Wát!? Géén koffie???
- Doe mij maar een citroenthee.
- Wilt u er suiker in?
- Die thee is al zoet van zichzelf.
Vervolgens vliegen haar ogen in het rond, op zoek naar de bitterkoekjes die ik speciaal voor haar inkoop.
- Dáár zou ik er wel één van willen hebben, buurman!
- Uiteraard.
Ik pak meteen twee bitterkoekjes en leg die voor haar neer. Ze pakt voorzichtig één van de koekjes en steekt die in haar mond, neemt een slok thee (‘dat is om de koek weg te soppen’) en dat is het punt waarop ze begint me haar adviezen mee te delen.
- Jij waait altijd met alle winden mee, buurman.
Dat doe ik inderdaad. Als iemand vindt dat de jeugd te losbandig is, ben ik het daar mee eens. Vindt iemand anders, een halve minuut later, dat de jeugd te meegaand geworden is, dan ben ik het daar ook mee eens.
- Je moet eens leren vásthouden als je eenmaal iets vindt, buurman.
- Maar ik...
- Jawel, en daar zijn ook gerust wel cursussen voor!
- Ja, maar...
- Cursussen waar je dat kunt leren.
- O vast, maar...
- Want ze hebben tegenwoordig overal cursussen voor!
- Daar heeft u helemaal gelijk in, buurvrouw.
- Ik las laatst in de zondagskrant dat er ook reiki-cursussen zijn. Dus!
- Reiki?
- Ja. Wat dat is, stond er niet bij, maar die cursussen zijn er.
Dan neemt ze het tweede koekje, ze neemt haar laatste slok thee en ze gaat weer naar haar eigen huis.