Zo was ze helaas, meneer. Ze hád lerares of pianiste kunnen worden, of ze had in het ballet kunnen gaan. Maar toen ze eenmaal zestien zeventien jaar werd, liep ze de kroegen af. Want dat was gratis, zei ze. Ze hoefde je maar eenmaal aan te kijken en wat te ginnegappen, en daar stond weer een glaasje. Wijn of cointreau, bacardi-cola. Ze dronk alles, maar geen bier en vruchtensappen. Daar word je dik van, zei ze altijd.We hebben d’r ook een goede opleiding gegeven. Ze had HBS-A, ze had een typediploma, ze kon zo aan de slag. Maar nee, aan de slag gaan, daar had ze geen zin in.
Afijn, u weet hoe het gaat met zulke meiden, meneer. Het gaat van kwaad tot erger, niet? Ze ging uit huis, ze verhuisde naar Amsterdam en daar komt ze Tante Leen tegen. Helaas. Ik weet niet wat Tante Leen tegen haar gezegd heeft, het zal wel zoiets geweest zijn zoals ‘Kom jè maar bè mèn, mèssie.’ Dat deed Coba, want ze heette Coba. Ze heette geen Corinne, dat was pas later. Tante Corinne.
Ze moest achter een raam gaan zitten, de hoer spelen. En ik ben ervan overtuigd dat ze dat goed kon, met die verleidelijke lach van haar. Je mag best weten dat ik ook een keer langs ben geweest. Niet als hoerenloper natuurlijk, want je bent haar vader, niet? Maar om haar toe te spreken, maar ze zei weer: ‘Ik leef gratis, pa!’ Ze had toen zo’n hoog opgestoken pikzwart kapsel, dat moest ze waarschijnlijk na elke beurt opnieuw opsteken.
De jaren gaan voorbij, we krijgen af en toe cadeautjes van haar. Horloges, kettingen, dat soort dingen. Prijzig spul steeds. En ik lees in de krant dat een zekere Tante Corinne is opgepakt door de politie. Ik bellen, en ja hoor: het was onze Coba. Ik dus naar Amsterdam. Wat denk je? Had ze de onzedelijkheidswetgeving overtreden, ik heb er maar niets van gezegd in het dorp waar we woonden. Ze moest een maand of drie het cachot in, en ze zegt tegen mij: kun jij mij niet helpen, papa? Met dat verleidelijke lachje. Dus ik zeg: natuurlijk help ik je!
Dus sindsdien houd ik haar meiden in de gaten, zie je?
Posts
