Een Duitse

Ik heb lang in een zomerhuisje achter Galerie Disselblom te Egmond aan den Hoef gewoond. De galerie bestaat al een jaar of tien niet meer. Het hele pand, een voormalige boerderij, is verzakt, onbewoonbaar verklaard en zal wel als ruïne eindigen. Mijn zomerhuisje is al een ruïne.
In de tijd dat ik er woonde, en de galerie nog draaide als een lier, maakte ik voor Peter Klijnsma, de galeriehouder, een maandblad Oude Consten te Disselblom: de galerie richtte zich op kunstenaars die nog op een oude manier werkten, volgens de wetten die golden vóórdat de impressionisten, de kubisten enzovoorts ‘de macht naar zich toetrokken’ (woorden van Peter Klijnsma). U kunt zich wel voorstellen dat je dan ook mensen krijgt die in 17 jaar tijd De Nachtwacht van Rembrandt hebben gekopieerd. Zulke mensen werd beleefd doch dringend verteld dat zulks niet de bedoeling was.
Op een keer kwam Hilde Kummer, een Duitse Künstlerin uit Berlijn, langs. Ik was alleen in de galerie, Peter was die middag even weg. Hilde was een zeer hübsch meisje van ongeveer mijn leeftijd. Ze werkte zoals Adolf von Menzel, de Pools-Duitse schilder (1815-1905), ook werkte. Hoe laat komt der Galerist terug, vroeg Hilde. Ik zeg, die komt zo, ga maar even rustig zitten, kopje koffie? We hebben nog een uurtje zitten praten over het feit dat Menzel ein Zwerg was, hij was nauwelijks 1 meter 40 groot, enzovoorts, want u moet niet denken dat ik op welke wijze ook voordeel uit de situatie wilde halen. Dat wil zeggen, dat had ik best gewild, maar dat gebeurde niet.
Na een uurtje kwam Peter terug. Wat zal ik ervan zeggen. Peter en Hilde waren meteen verliefd op elkaar, dat kon je zo wel zien. Natuurlijk kwam er een expositie van Hilde’s werk, drie maanden later. Hoe goed die expositie ook liep, ik zag wel, dit is het einde van Galerie Disselblom. Dat was het ook: Peter stopte ermee, Hilde kwam nog een maand lang in Egmond aan den Hoef wonen. Daarna gingen ze in Berlijn wonen, ik heb ze nooit meer teruggezien.