Leuk om mee te werken

Van de week kwam dit bericht binnen via Gmail:

Geachte Heer of Mevrouw Hoogeboom,
Het Blinden Instituut is, zoals u wel gehoord zult hebben, bezig het gehele web om te zetten in geproken taal. Wij zoeken mensen met een prettige, duidelijke stem. Uw stem zou, volgens uw vriendin Caroline Tramstra, zeer prettig zijn.
Zou u niet mee willen werken? Wij zitten op het Carmenplein 15 te Alkmaar.

Ik heb inderdaad een zeer prettige stem, al zeg ik het zelf. Een duidelijk stemgeluid zonder accent. Een mooi timbre. En ik wilde best meewerken aan dat project. Ik dus naar het Carmenplein, waar een blinde medewerker me verwelkomde. ‘Gaat u maar zitten, meneer Hoogeboom,’ zei hij, terwijl hij wees naar een bloempot.
Ik ging zitten en ik zeg: ‘Aardig dat juffrouw Tramstra me heeft opgegeven. Ik doe graag mee.’
De man was in trance, leek het wel. ‘Wat prachtig!’ zei hij tenslotte. Hij haalde daarna de andere blinde medewerkers de kamer in, en zei: ‘Zegt u dat nog eens, meneer Hoogeboom.’
Ik herhaalde mijn zin nog eens, en de oe’s en de ah’s waren niet van de lucht.
‘We zijn bij de H aangekomen inmiddels. We zitten bij Huisdieren. Kunt u over dit plaatje iets zeggen?’ vroeg een blinde medewerker.
‘Ja, dat kan ik wel. Dit is een plaatje van een zwarte kat die je direct aankijkt. Katten zijn gemaakt voor mensen. Een volgroeide kat is van kop tot staart ongeveer zo lang als van het puntje van je middelvinger tot aan je elleboog. Katten zijn er om geknuffeld te worden,’ zei ik.
De blinden in de kamer - bij elkaar waren het er negen of tien - stonden perplex.
Dus nu werk ik voor het Blinden Instituut. Ik doe nu Huiselijk Geweld.