Ik heb vroeger een ongetemde zucht tot spreken gehad. Die praatdrift — ik kan het niet anders noemen — gaat terug tot de tijd dat de Boerenleenbank nog een concurrent was van de Raiffeissenbank (dubbel f, dubbel s, dat leerde ik al op de Lagere School; ik was één van de beste spellers van de klas), ik ben met andere woorden altijd meer een spreker dan een schrijver geweest.Dat begon, eerst in de familie natuurlijk, op te vallen. Op het 12½-jarig huwelijksfeest van mijn ouders — toen ik juist 10 jaar geworden was — deed ik een ‘stukje’ met in mijn rechterhand een lucifer (‘De Wonderlijke Avonturen van Deze Lucifer’). Men vond het bijzonder grappig dat zo’n klein manneke zo goed uit de hoek kon komen.
Ik bleef goed uit de hoek komen, want in mijn verdere leven heb ik talloze lezingen gegeven. Voor de Stichting Vrouwen in het Bollenbedrijf, voor de Verenigde Ondernemers te Heiloo, voor het Behoud van het Paviljoen Florencijn te Alkmaar, voor het Tractormuseum te Medemblik, voor de Vereniging Klare Taal, bij openingen van exposities van talloze kunstenaars.
Hoe dat kwam, waardoor ik dat zo goed kon, heeft mijn moeder mij later verteld: ze had elke dag een paar druppeltjes Clurovin door mijn yoghurt gedaan. Clurovin zorgt ervoor dat een mens (volgens de bijsluiter) ordelijk zijn gedachten uitspreekt.
In 2002 kreeg ik een herseninfarct, waardoor ik sindsdien niet meer kan lopen, met mijn rechterarm niets meer kan doen, en waardoor — het allerergste — mijn stembanden verlamd zijn, dus ik kan niets meer zeggen. Ik heb nog wel geprobeerd aan Clurovin te komen. Bij de apotheek zeiden ze dat ze nooit van Clurovin gehoord hadden. Ook mijn huisarts wist geen raad.
Ik had graag gesproken totdat ik zou sterven, maar dat gaat niet meer. Vandaar dus dat u mij nu maar moet lezen.
Posts
...omdat hetgene u schrijft zo curieus is, zeer intiem aanvoelt... ook al denken we: ja man, daar kan ik toch niet mee akkoord gaan, of daar gaat u wel erg vèr, of zelfs daar hebt u wel uw beperkingen of daar lig ik niet dubbel van - we lezen het toch, omdat u het zo oprecht vertelt en het daardoor als een 'document humaine' klinkt. Doorgaan natuurlijk... maar denkt u ooit eens aan rust, een vijver met stilstaand water of een glas water? Alle goeds hoor.
BeantwoordenVerwijderenEchte rust en kalmte daalt er elke dag weer over me neer als ik na afloop van het stukje aan Alice geschreven heb: ‘Het is weer klaar!’
BeantwoordenVerwijderenIk heb overigens van alles verzonnen in dit stukje, hoor. Als ik tegenwoordig de 100 meter afleg - dat gaat overigens wel wat langzamer dan de sprintkanonnen der Olympische Spelen erover doen - groet ik luidkeels mijn medeweggebruikers, die ruim baan maken voor dit Wonder op Twee Benen.
Prachtig gevonden, die clurovin door de yoghurt. U kunt op mij rekenen hoor, qua blijven lezen tot de doodt ons scheidt.
BeantwoordenVerwijderen