Tegen elk geloof nee

Mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa. En het gebeurde ook nog eens op Tweede Kerstdag! Dus daar zijn we niet brandschoon uit gekomen.
Alice kwam op Tweede Kerstdag langs in Egmond aan Zee. Ik was ’s ochtends al naar de supermarkt geweest, maar die was dicht. Dus ik belde Alice, die al in de trein zat richting Alkmaar: of ze niet een wijntje ergens kon kopen. ‘Komt in orde, Benneman!’ Ze arriveerde met twee heerlijke driekwartliter flessen Welmoed (rode wijn uit Zuid-Afrika).
We kusten elkaar enzovoorts — zoals gewoonlijk — en toen ik eten moest gaan maken, zag ik in dat het een zéér eenvoudige maaltijd zou worden. Geen boodschappen kunnen doen, u heeft allemaal wel eens met dit probleem gezeten.
‘We kunnen ook uit eten gaan bij de Snack Plaza!’ zei ik haar. Dat is een cafetaria aan de overkant.
‘Ja, dat doen we!’ zei Alice.
‘Gaan we eens heerlijk zondigen,’ zei ik.
Wij in onze jassen (het was knap koud) de Snack Plaza in. De eigenaar vraagt ons wat we willen hebben en ik zeg: ‘Doe ons maar twee shaslick-menu’s.’
We gaan zitten en vijf minuten later arriveren er twee borden, die er ongeveer uitzagen zoals op de foto. Alleen was de shaslick te lang op zijn broedplaat blijven liggen, denk ik, want die was bijna zwart.
Ik proef een stukje van de shaslick en ik krijg de materie bijna niet door mijn keel. ‘Varkensvlees ook nog!’ zeg ik. Ik maak een kruisteken over de stokjes shaslick en zeg: ‘Dat eet ik toch maar niet.’
‘Is het zó erg?’ vraagt Alice.
‘Ja. Als ik er ooit nog een stukje over ga schrijven, dan zal ik opmerken dat het nuttigen van shaslick in Nederlandse cafetaria’s moet worden afgeraden.’
Alice begint zo’n beetje te glimlachen en gaat ook proeven van haar shaslick. Ook zij krijgt het spul bijna niet naar binnen.
U moet weten dat Alice en ik beiden pescotariër zijn, vegetariërs dus die af en toe ook een stukje vis willen hebben. Varkens, koeien, paarden, schapen, kippen enzovoorts eten we niet meer. We wilden zondigen tegen dat geloof, maar we kwamen goed te pas!