Een grote troost

Het NCMD (Nationaal Congres Manisch Depressieven) is ook weer geweest, gisteren, en de thuisblijvers hadden weer eens ongelijk. Er waren natuurlijk wel wat hamerstukken (zoals ‘Gebruikmaking van de achterwielen van een Connexxion-bus’) en nog wel meer vervelende dingen van het presidium, maar ook werden er verschillende moties uit het in groten getale opgekomen publiek besproken en ook aangenomen.
Het blijft toch weer elk jaar een mooi gezicht, al die manisch depressieven bij elkaar. U moet volgend jaar ook komen!
P.Z. uit Huizen bijvoorbeeld hield een levendig betoog over het in elkaar zetten van een dodelijk auto-ongeval, dat in zijn simpelheid uiterst werkzaam zal blijken te zijn, en dat we, na lezing in een krant, wel ‘een peezetje’ zullen gaan noemen. Knap gedaan, P.Z.!
U. van der V. uit Dordrecht had nog het idee om een telefoonpaal in stukken te zagen, maar zij werd ruw onderbroken door enkele Groningers, die schreeuwden: ‘Telefoonpaal? En waar vind’n wij die dan!?’
Met instemmend gejuich werd een brief begroet van wijlen K.L. uit Meerssen, die het congres onder meer schreef:

Laat weten dat ik er morgen een eind aan maak. Ik moet naar psychiater Van Roozum, morgen. Ik ga voor hem staan, schud hem de hand, haal dan een revolver uit mijn jaszak en dan schiet ik me voor mijn kop.

Zo heeft het zich inderdaad afgespeeld, de heer Van Roozum was not amused. Hij sprak in een krantenartikel van ‘een tragisch ongeval dat zich heeft voorgedaan in mijn spreekkamer’. Het was jammer dat iemand ‘Stinkpsychiaters!’ riep, want binnen een minuut was de hele zaal het met de man eens, en zo kwam het dat de vergadering niet geheel ordelijk werd besloten.