woensdag 17 december 2008

Een tikkeltje beschaving

Dames en heren. Burgemeester.
Dank u voor de onderscheiding. Men beschouwt mij als een gerenommeerd iemand, als iemand van goede zedelijke makelij, en als iemand die veel weet. Aan dat eerste kan ik niets doen, dat tweede weet ik niet, en het derde is onwaar.
Ik weet meer dan de gemiddelde Nederlander over de gemeente Dirksbroek, zodat een eenvoudig demografisch onderzoekje me bracht tot de dader van de fototoestelmoord. Zoals elders ook wel gebruikelijk is, zijn de families die Dirksbroek bewonen — twaalf families in totaal — zeer verknoopt. Deze zeer besloten gemeenschap is, door onderlinge trouwerij, eigenlijk één grote familie geworden in de laatste halve eeuw.
Een moord wordt bijna altijd gepleegd door een familielid van het slachtoffer. Niks terroristische aanslag dus, zoals de politie eerst aannam. Ik moest een familielid vinden. Het slachtoffer, Ans Dekker, bleek familie te hebben in heel Dirksbroek. Feitelijk waren er 400 gegadigden, kinderen niet meegerekend.
Gevonden was al dat mevrouw Dekker een, laat ons zeggen, ietwat ongeregeld leven leidde met tal van minnaars in het dorp. Gevonden was ook bij autopsie dat ze was omgekomen door een kleine hoeveelheid curare in het bloed, zeer ongebruikelijk in Nederland. Ten derde was een fototoestel gevonden in de kamer van het slachtoffer, dat van Russische makelij was, en dat in staat was tot het afschieten van minuscule curarepijltjes. Er zaten geen vingerafdrukken of DNA-sporen op het toestel.
Nader onderzoek van het NFI leerde ons dat Ans Dekker was overleden doordat een curarepijltje was afgeschoten in, wat een schrijver eens haar ‘publieke opening’ heeft genoemd. Omdat Ans absoluut niet met andere vrouwen overweg kon, bracht dit gegeven het aantal gegadigden terug tot 200. Een man moest het gedaan hebben. Die 200 mannen konden allemaal wel het bed met Ans hebben gedeeld, en zullen dit waarschijnlijk ook wel gedaan hebbben. U heeft wel eens een foto van haar gezien, nietwaar.
Uiteindelijk vond ik een man, Joris Opsloot, die in 1987 op de Zuidamerikaanse Jungle-tentoonstelling van het Alkmaars Museum was geweest. U weet mischien nog wel dat daar een hoeveelheid curare werd gestolen, niemand heeft ooit geweten door wie. Ik ben bovendien zo vrij geweest eens bij Marktplaats te informeren naar het soort KGB-fototoestellen zoals er één werd gevonden in Ans Dekkers kamer. Nee, die hadden ze niet meer, maar ze hadden er wel één gehad. Wie had dat toestel gekocht, vroeg ik. Joris Opsloot. Verder bleek de heer Opsloot zich te hebben aangesloten bij een christelijk kerkgenootschap, dat bezwaar maakte tegen gedragingen zoals die werden tentoongespreid door Ans Dekker.
Deze informatie heb ik doorgegeven aan de politie, die verder voor het bewijs gezorgd heeft. Ik dank u voor uw aandacht.

8 opmerkingen:

  1. Geweldig stuk. van goede zedelijke makelij, hoe verzin je het?
    Mooi verhaal!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ja dat vraag ik me ook altijd af Ben. Waar blijf je het iedere dag halen? De truuk met de titel die al in je vorig stukje zit, ok. Maar dan die eindeloze fantasie, zo vanzelfsprekend vlot geschreven ook nog.Hoed af hoor.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. @ Masjenka & Hadriana. Schrijven is nu eenmaal het leukste dat een mens kan doen: lekker dingen verzinnen!
    Dat titeltrucje lijkt je te beperken, maar is in feite een aansporing.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Haha. Meesterlijk verhaal. Zo zie je ook meteen waar een voorliefde voor George Perec toe kan leiden. Deed me namelijk heel erg denken aan de tal van detective-verhaaltjes-met-vrij-exotische-oplossingen die Het Leven Een Gebruiksaanwijzing bevolken, een boek dat ik dankzij u ben gaan lezen. Nog dank daarvoor.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Dat is toch een mooi resultaat: dat ik iemand tot Georges Perec heb gebracht. Een van de beste schrijvers van de vorige eeuw.
    Ik herinner me een lezing van Karel van het Reve, begin jaren tachtig, in Nauerna. Iemand vroeg na die lezing aan hem: wat moet ik doen om een schrijver te worden? Karel zei daarop: je moet het gewoon proberen.
    Dat zinnetje is altijd blijven hangen en nu probeer ik het ook. Elke dag een stukje dat zo goed mogelijk geschreven is: in zo normaal mogelijke taal. Ik dacht daarom dat er eerder een invloed van Karel van het Reve te bemerken zou zijn, maar je hebt helemaal gelijk met Georges Perec’s boek, Max.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Waarom dit miniatuurtje zo goed werkt is het koele, beleefde taalgebruik, waarmee niet alleen de oplossing van een vrij exotisch moordraadsel wordt verwoord, maar dat vooral in zulk fijn schril contrast staat met de volkomen zieke gesteldheid van de gemeenschap waarin de moord plaatsvond, en die nu genoodzaakt wordt de gruwelijke waarheid onder ogen te zien. Of diezelfde ogen daarvoor te sluiten natuurlijk. Grote kans dat het de boodschapper nooit zal lukken weg te komen uit het dorp.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Waarde Ben,

    Waarde Max wees me op dit stukje, en gaf als comment:
    "Waarom dit miniatuurtje zo goed werkt is het koele, beleefde taalgebruik, waarmee niet alleen de oplossing van een vrij exotisch moordraadsel wordt verwoord, maar dat vooral in zulk fijn schril contrast staat met de volkomen zieke gesteldheid van de gemeenschap waarin de moord plaatsvond, en die nu genoodzaakt wordt de gruwelijke waarheid onder ogen te zien."

    Dit contrast deed mij denken aan Sleepy Hollow; dezelfde onderkoelde beleefdheid van Johnny Depp versus de aanhoudende ontwrichte verhoudingen in het dorp.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Waarde Jay,
    Dank je wel. Maar ik ben een van de, denk ik, weinige mensen die nu eenmaal nooit naar films kijken. Dat komt voornamelijk doordat de acteurs in die films acteren.

    BeantwoordenVerwijderen