Kalmte kan je redden

Wie onze familie kent, weet wat de kenmerken van een Hoogeboom zijn. Dat zijn:
1. een zeer grote degelijkheid;
2. uiterste betrouwbaarheid; en
3. het leven ingericht hebbend met grote zorg voor de organisatie ervan.
Hoe uit een en ander zich in de praktijk van alledag?
Ik neem aan dat de eerste twee punten voor zichzelf spreken en geen nadere uitleg behoeven. Onvertogen woorden zult u niet horen uit de monden van onze familieleden. Ik weet nog dat we vroeger soms Potverkoffie! zeiden als ons iets dwars zat. We hebben zelfs een tante Anna gehad die Potverkofje! zei, hoewel ze geen lid van de Bond Tegen Het Vloeken was.
Uiteraard val je zo wel op, als familie, in een katholieke omgeving, maar dat is nimmer onze bedoeling geweest, slechts een gevolg.
Punt 3 laat zich het duidelijkst demonstreren aan het sleutelgebruik in onze familie.
Mijn vader was een rustig levend mens, die ons in de winter van 1963 eens uit huis haalde. ‘Jongens,’ sprak hij ons toe, ‘stel dat je het huis verlaat zónder je sleutels. Dan kun je niet meer in je eigen huis, tenzij je een raampje intrapt. Dat gaan we nu niet doen. Ik laat jullie zien hoe je er toch weer in kan.’
Het was buiten ijzig koud en er stond een gure poolwind, maar vader ging een gaatje in de deur boren. Door dat gaatje geleidde hij een metalen draad van ongeveer een milimeter dikte. Met die draad, die hij op een bepaalde manier verbogen had, kon hij het slot weer openmaken.
‘Zo kun je dat dus doen,’ zei hij. ‘Maar het kan ook anders. Wat is het koud hier!!! Naar binnen maar weer.’
Eenmaal binnen richtte hij het woord tot mij, zijn oudste kind: ‘Je bent nu negen jaren oud, Ben. Het is nog lang niet je verjaardag, maar wij geven je nu al deze riem cadeau. Aan die riem zit een koord, zoals je ziet, en aan dat koord hangt de sleutel van deze deur. Wees er zuinig op!’
Hoewel een gemiddelde Nederlander zichzelf twee- à driemaal in zijn leven buitensluit, is mij dat nog nooit overkomen.