Onzichtbaar zijn

We zitten in een depressie. Tering naar de nering, broekriem aanhalen. Zegt Balkenende zelf. Er komen zware tijden aan. Massa-ontslagen, bedrijven die sluiten, grote werkloosheid. Het is nog lang zo erg niet als in de jaren dertig, maar toch: het feest is voorlopig weer even over.
Wat moeten we doen? Het lijkt me betrekkelijk simpel: een staatsbank instellen, terugtrekken uit Afghanistan, JSF niet aanschaffen. Daar begin je mee. Dat levert al bijna voldoende op.
De huizenprijzen zullen omlaag gaan, en dat is niets vreemds. Een huis dat je in 1979 voor 65.000 gulden kocht, staat nu te koop voor het tienvoudige. Dat is belachelijk. Laat ons aannemen dat er nog eens voor € 30.000 aan is verspijkerd en verbouwd, en dat je best een beetje winst mag maken — dan kom ik op een verkoopprijs van € 100.000, en geen cent meer.
Het belangrijkste is daadkracht. Dus: weg met de slecht acterende Balkenende. Weg met de post Jeugd en Gezin, weg dus ook met de Christen Unie. Maak een zakenkabinet met een paar stevige persoonlijkheden die de weg weten. Die bijvoorbeeld onmiddellijk die staatsbank instellen. Daar hoeft ook geen reclamebureau aan te pas te komen. Die staatsbank noem je gewoon SB en klaar is Kees. Niet de Nederlandse Staats Bank gaan noemen, heren, want die afkorting hebben we al eens gehad.
En verder: eens een tijdje onzichtbaar worden. Niet lullen, maar doen. Dat is mijn boodschap.