Maar dat gaan we nu rechtzetten

Gisteren! (Een exclamation mark of disgust. Ik werd gisterochtend al wakker na een droom waarin Geert Wilders reed over het Rokin te Amsterdam, met opnamen van Leni Riefenstahl: duizenden vaderlanders die hem toeriepen: ‘Geert! Geert! Geert!’ Een vrouw met een baby op haar arm gaf hem een bosje bloemen. De baby werd steeds groter en dreigde Geert uit de auto te trekken. Of dat inderdaad gebeurd is, weet ik niet: ik werd wakker.
Geert had trouwens geen bewakers, er zaten naast Geert zelf alleen wat domme medestanders in zijn auto. Bewakers heeft hij in het echte leven ook niet nodig. Hij kan die baby toch voor de rechter slepen?
De ochtend is voorts besteed aan het zoeken naar mijn oude buurvrouw. Ze is een wat verward mens. Ze praat, als ze echt is, Derps. Als ze niet echt is, beschaafd Nederlands. Ik hoor altijd of ze thuis is en dat kan je gemakkelijk horen: dan staat haar radio hard aan. Ze is een beetje doof. Ik had al drie dagen lang geen radio gehoord, dus ik vermoedde dat er iets aan de hand was. Ik belde haar halfzus, die in Heiloo woont. Die wist niets. Toen belde ik de dokter en de politie. Dokter en politie komen langs. Politie opent haar voordeur. Zit mevrouw gewoon in haar kamer met een oortelefoon op haar hoofd verzaligd naar de radio te luisteren!
It never rains but it pours. ’s Middags was er schaatsen op de televisie. Daar kijk ik graag naar. Net voordat Sven Kramer zijn 500 meter moet rijden, zijn officials bezig de baan te herstellen na een valpartij van een der vorige rijders. Dat duurt 19 minuten. Tenslotte gaat Sven klaarstaan, en op dat moment begeeft mijn tv het. Het merk van mijn tamelijk oude tv is Orion of Arian, ik zeg het er maar bij.
Op een dag met zulke ongevallen lukt het mij niet meer om een goed stukje te schrijven. Dat had u wel gemerkt aan mijn stukje van gisteren. Het is mij vandaag weer wel gelukt. Haakje sluiten.)