Bijna niets

Dat was het Ave verum corpus van William Byrd. Muziek uit. Ik wil u waarschuwen, lezers, in dit stukje gebeurt bijna niets. Wie op zoek is naar bergingen van scheepswrakken, achtervolgingen door de politie of auto-ongelukken met ernstig letsel zal hier niets van zijn gading vinden.
Op de maandagochtend komt Marja van den Bos bij mij langs. Ze is van de thuiszorg en ze doet de huishouding. ‘Kunt u dat zelf dan niet meer?’ vraagt u. Nee, dat kan ik zelf niet meer. Marja is een goede en goedlachse kracht.
‘Hoe was je verjaardag?’ vroeg ze vanochtend.
‘Matig geslaagd. Mijn vriendin kon niet komen, ze was te ziek.’
‘Dat is jammer, dan heeft ze je nieuwe beddegoed ook niet gezien.’
‘Nee, maar ze komt van de week nog langs om het beddegoed te keuren.’
‘Dan is het goed.’
Zo verlopen onze gesprekjes. Of zo:
‘Mijn oudste dochter is abonnee geworden van Quest. Ken je dat blad?’
Ik zeg: ‘Dat is dat weetjesblad toch?’
‘Ja. En nou kreeg ze er een boek bij over de ruimte en ik zeg tegen haar, dat vindt Ben vast prachtig. Moet ik dat boek volgende week meenemen?’
‘O ja! Zeker!’
‘Dan kun je het lezen.’
Ik schrijf dit op, allereerst omdat op geleuter geen doodstraf staat, ten tweede omdat de titel van dit stukje in het vorige stukje voorkwam. En ten derde omdat Tsjechov en Toergenjev en Albee (Who’s afraid of Virginia Woolf?) ook bijna niets lieten gebeuren in hun toneelwerk. Een van de beste korte verhalen uit de 20ste eeuw is Prikkebeen (in het Russisch Pil’gram; in het Engels The aurelian) van Vladimir Nabokov. Daar gebeurt ook heel weinig in. Natuurlijk kan dit stukje niet op tegen hun werk.
Ik zet William Byrd nog eens op.