In mijn hoofd waait de wind. Die wind waait er al sinds mijn zeventiende jaar, het jaar waarin ik voor het eerst depressief werd. Die wind gaat nooit liggen, het waait de ganse dag door.Ik heb alle psychiatrische programma’s gevolgd, heb alle mogelijke pillen geslikt (behalve lithium), maar die wind bleef maar waaien, waait nog steeds in mijn hoofd.
Nu pas weet ik, nadat ik problemen met mijn hart heb gehad, een paar herseninfarctjes heb gekregen, en nadat Hadriana in mijn hoofd is komen wonen - nu pas weet ik hoe je depressies moet bestrijden.
Bestrijden is niet het goede woord. Ik ga nu een woord gebruiken waaraan ik een hekel heb: nu pas weet ik hoe je met je depressies moet omgaan. Verschrikkelijk woord.
Je moet namelijk niet in therapie gaan, als je alle soorten therapie al eens gevolgd hebt en je ook eigenlijk te eigenwijs bent om advies van anderen aan te nemen. In plaats van therapie volgen doe ik: niets. Ik accepteer eenvoudig de wind die in mijn hoofd waait, zoals een blinde accepteert dat hij niet kan zien.
Ik doe soms wat rek- en strekoefeningen.
Posts
Hoi Ben,
BeantwoordenVerwijderenAcceptatie is een moeilijk en soms erg lang proces...
Gelukkig is Hadriana in je hoofd komen wonen:-)
Je hebt een erg fijn weblog om te lezen, net als die van Hadriana, ik wens jullie nog vele mooie momenten toe!
groetjes
Inge
Dank je wel, Inge.
BeantwoordenVerwijderenplezant om lezen... daar hoeft niet eens slagroom bij, zoiets is ontwapenend en werkt op mij in als paard bij een kar.
BeantwoordenVerwijderen