Het goede woord

Ik heb, bijna twee eeuwen geleden, typeles gehad. Toen ik dertien of veertien was, ging ik naar Instituut Sombroek te Heiloo, waar een toen ongeveer vijftig jaar oude mevrouw Sombroek ons les gaf. Het was nog in de tijd van de zware tikmachines, niet zo zwaar meer als de Remingtons en Underwoods op de foto (uit 1920), want er bestond kunststof, maar het waren kasten, de tikmachines van die jaren.
Waarom ik op dat instituut typeles ging volgen, kan ik nu niet meer nagaan. Goed, je kon er een typediploma behalen, en dat heb ik ook behaald. Ik kan nog steeds betrekkelijk snel met tien vingers typen. Dat heb ik daar geleerd. Maar waarom lessen gaan volgen voor iets dat je ook zelf kunt leren? Ik heb werkelijk geen idee.
Drie of vier jaar eerder kocht mijn vader zijn eerste Remington (of was het een Adler?). Daarop tikte hij zijn briefjes aan de leveranciers en rekeningen aan zijn klanten. Ik stond versteld toen ik hem zag tikken, dat wilde ik ook! Ik begreep ook meteen dat het hebben van een mooi handschrift definitief onzinnig was geworden, een begrip dat nu nog te zien is aan mijn voor derden onleesbaar gekrabbel.
Een paar jaar later kreeg ik die eerste tikmachine van hem cadeau.
Zo ging je de moderne wereld in. Van gekrabbel naar - het goede woord - geratel.