Nooit geloofd

Mijn twijfel aan het Godsgeloof begon al vroeg: bij het ontvangen van de Stenen Tafelen door Moses. Dat kán niet, was mijn reactie, daar zijn die stenen te zwaar voor! Dat kan die Moses nooit zo waardig doen.
Twintig kilo of zoiets.
Daar zullen andere mensen natuurlijk wel een verklaring voor hebben, maar het was voor mij sprookjestaal. Het was óf niet gebeurd, of het was in scène gezet.
Het was dus in scène gezet, redeneerde ik toen, met alle in scène gezette vespers, missen met drie heren en met alle orgelspel dat ik wel mooi vond, maar ook onbetrouwbaar.
Waarom onbetrouwbaar, dat katholieke geloof – trouwens, alle geloof – omdat het moet. Omdat je er niet zelf voor kunt kiezen. Er zijn natuurlijk altijd gekken die alsnog voor het katholicisme of voor de islam kiezen – uiteraard. Gekken heb je overal.
Maar het moest, en dingen die moeten – dat weten we nu allemaal – deugen niet.