Een gesprek is niet meer mogelijk

Kantjil van Overeem was zijn naam. Zijn ouders moeten een zekere humor hebben gehad. Een kantjil is een Indonesisch dwerghert. De kantjil vervult in Indonesische dierenfabels de rol die Reintje de Vos heeft in de Nederlandse. In die verhalen raakt het kleine dier steeds in grote moeilijkheden, waaruit hij zich redt door slim gedrag. Hier is zo’n verhaal.
Ik leerde Kantjil kennen in 2002. We lagen allebei in het Alkmaarse ziekenhuis. Ik lag er omdat mijn hart faalde (ik begrijp nog steeds niet waarom dan je benen gargantuesk kunnen worden), hij lag er met schizofrenie. Hij was 28 jaar oud. We ontmoetten elkaar in wat ik maar de amusementskamer zal noemen. Kantjil zat in een hoekje niets te doen, ik vroeg hem of hij kon schaken, hij zei: ‘Ja!’, en we gingen een potje schaken. Hij speelde een rare Siciliaanse variant met 2. b4, waar hij tenslotte succes mee had.
Hij vertelde me iets over zijn leven, ik vertelde iets over mijn leven. We bleken elkaar te mogen.
‘Waar werk je?’ vroeg ik hem eens.
Hij, trots: ‘Ik ben schizofréén, ik hoef niet te werken.’
Hij woonde in zo’n begeleid wonen-project in de gemeente Langedijk, door hem ‘het gekkenhuis’ genoemd.
Daar woont hij nu niet meer. Hij is verhuisd naar Costa Rica. Of ze daar Risperdal voor hem hebben, weet ik niet.