Een volkomen normale vraag

- Dit is mevrouw Maria Henderson, jongens en meisjes. Mevrouw Henderson is onze nieuwe schoolpsychologe en zij gaat nu uitleggen wat dat is. Mevrouw Henderson!
- Goedemorgen, kinderen!
- Mijn naam is Jaap van der Wal en wat bent u? Een schoolspylogoog?
- Inderdaad, Jaap. Een schoolpsycholoog. Een psycholoog, dat is een zielkundige. Weten jullie wat een ziel is?
- Nee.
- Dat is zeg maar het binnenste van je gedachten.
- Dus dat u weet wat ik van binnen denk?
- Ja.
- Zegt u dat dan maar.
- Nee, zo gemakkelijk gaat dat niet, Jaap. Dan moet ik eerst een paar vraagjes stellen, maar dán weet ik het ook!
- Stel uw vraagjes dan maar.
- Jaap, heb jij de afgelopen week gevochten met iemand?
- Neuh.
- Dat líegt ie, juffrouw! Hij hep gisterochtend nog gevochten met Kees, daar.
- Klopt dat, Kees?
- Ja, juffrouw.
- Kom dan allebei even voor de klas, Jaap en Kees. Dan gaan we even naar buiten. Eén moment hoor, kinderen. Dan gaan wij even vrede stichten tussen Jaap en Kees.
(Buiten gearriveerd.)
- Zo, Jaap. Ik heb een volkomen normale vraag. Waarom vochten jullie?
- Omdat Kees twee knikkers gestolen had.
- Is dat waar, Kees?
- Ik had ze niet gestolen, maar geléénd. Je mag ze terug hebben. Hier.’
- En dat bedoel ik nou, jongens. Daarvoor zorgt nu een school-psychologe. Nooit meer vechten, hoor! Hup, naar binnen weer!

Alle programma’s

In mijn hoofd waait de wind. Die wind waait er al sinds mijn zeventiende jaar, het jaar waarin ik voor het eerst depressief werd. Die wind gaat nooit liggen, het waait de ganse dag door.
Ik heb alle psychiatrische programma’s gevolgd, heb alle mogelijke pillen geslikt (behalve lithium), maar die wind bleef maar waaien, waait nog steeds in mijn hoofd.
Nu pas weet ik, nadat ik problemen met mijn hart heb gehad, een paar herseninfarctjes heb gekregen, en nadat Hadriana in mijn hoofd is komen wonen - nu pas weet ik hoe je depressies moet bestrijden.
Bestrijden is niet het goede woord. Ik ga nu een woord gebruiken waaraan ik een hekel heb: nu pas weet ik hoe je met je depressies moet omgaan. Verschrikkelijk woord.
Je moet namelijk niet in therapie gaan, als je alle soorten therapie al eens gevolgd hebt en je ook eigenlijk te eigenwijs bent om advies van anderen aan te nemen. In plaats van therapie volgen doe ik: niets. Ik accepteer eenvoudig de wind die in mijn hoofd waait, zoals een blinde accepteert dat hij niet kan zien.
Ik doe soms wat rek- en strekoefeningen.

Eventjes stil

De afgelopen weken heb ik alles gezien: alle Netwerken, alle Nova’s, alle Enen Vandaag, alle Pauwen & Wittemans, alle journaals en alle uitzendingen van CNN, kortom alle programma’s waarin het woord ‘crisis’ opdook. Ik geloof dat ik nu wel weet wat er aan de hand is.
Er IS geen crisis. We leven niet in Noord-Korea, niet in Mozambique, niet in IJsland, niet in de Verenigde Staten, zelfs niet in Engeland. We leven in Nederland, waar we de boel op orde hebben.
Goed, de banken en de institutionele beleggers zijn dom geweest met hun riskante gokpartijen. Die zullen gewoon back to the basics moeten. Stoppen met geld stoppen in Amerika. Laten ze zich eerst maar eens keurig herstellen, de Amerikanen. Minder op de pof leven. Zelf geld gaan verdienen, dan komt alles wel goed.
Wat moeten wij doen? Als spaarders: vertrouwen hebben in de Rabobank, ING, ABN-Amro. Niet vluchten naar een Turkse, Russische of IJslandse bank, omdat daar een procent meer rente valt binnen te halen.
Als huizenbezitters: niet zeuren als uw huis ietsje minder duur is geworden. Uw huis is de laatste 18 jaar alleen maar duurder geworden. Nu eens een jaartje wat minder.
Als industrie: gewoon doorwerken.
Als overheid: idem dito.
Van een crisis is geen sprake.