Aardige schunnige boekjes

Het aardigste schunnige boekje dat ik gisteren gevonden heb, was de Catéchisme libertin van mejuffrouw Anne-Josèphe Théroigne de Méricourt. Het verscheen voor het eerst in 1791 en had meteen succes, dit handboek voor hoertjes.
Ook heel aardig was L’anti-Justine van Nicolas-Edmé Restif de la Bretonne (1734-1806) aan te treffen, dat iedereen die wel eens een Frans boek leest wel kent.
Wat me opvalt: de adellijk klinkende namen der Franse eroticaschrijvers. Dat zul je in de Angelsaksische landen niet aantreffen. Daar heten de schrijvers bij wijze van spreken gewoon John Long of Clary Bawd.
In Engeland werden de aardigste schunnige boekjes een eeuw later geschreven en gewoonlijk verschenen ze anoniem, zoals The power of Mesmerism uit 1891. Het kan nauwelijks in de schaduw staan van de werken van Anne-Josèphe en Nicolas-Edmé. Maar dat zijn dan ook twee topschrijvers in het genre.
Wat me verder is opgevallen in de Gutenberg-bibliotheek:
- The art of war was een titel die voorkwam in 1894, 1899, 1913 en zelfs, na de slachting die pas had plaatsgevonden, in 1920.
- Het ongelooflijke aantal boeken over de Franse Revolutie en over Napoleon Bonaparte, die overal Buonaparte heet.
- Amerikanen kunnen, zoals u weet, niet schrijven (een doodenkele uitzondering zoals H.L. Mencken, Mark Twain of O. Henry daargelaten) en noemen hun boeken dan ook A bunch of goodies.
- Voor de schakers is er nog dit: Game and playe of the Chesse van William Caxton uit 1474.

Nauwelijks acht jaar oud

Ik ben tenslotte uitgegroeid tot een lengte van 1 meter 78, dus ik klaag niet meer, maar toen ik zeven of acht jaar was, was ik een klein, bleek en mager scharminkeltje. Ik was ook overal bang voor, speciaal voor mensen met donker haar. Als ik op een krant stond, had ik hoogtevrees. Als ik een spin zag, begon ik te zweten (zweten deed ik niet bij honden, koeien, schapen of paarden: ik voelde dezelfde angst die zij hadden, dus dan hoef je niet meer bang te zijn). Onder mijn bed bevonden zich giftige slangen, inbrekers en moordenaars. Als zich ’s nachts iemand naar de wc begaf, vermoedde ik overvallers met pistolen en messen. Ik kroop dan onder mijn dekens, want dan zouden ze mij vermoedelijk overslaan.
Op een keer moest ik naar de buren toe, de familie Dekker, om Ans te halen. Ik wist niet waarom. Ans was een zestienjarig meisje, ze had ook een broer Kees, die iets jonger was. Kees was zeer lang en had donker haar. Kees was thuis en tilde mij op, zeggende: ‘Zo jongen! En wat kwam jij doen!’
Later is Kees Dekker de communistenleider van Limmen geworden, u weet nu waarom ik me nooit tot het communisme aangetrokken heb gevoeld. Altijd bang dat je opgetild wordt. Een soort hoogtevrees.
Ans Dekker, die tenslotte meeging naar ons huis, bleek onze dienstbode te worden en ze is dat tien jaar lang geweest. Ans was een mooi meisje, ze trouwde later met Theo Dekker (geen familie van haar, in Limmen waren talloze Dekkertjes), de altijd zeer grof en kneiterhard spelende stopperspil van het eerste elftal van de RKVV Limmen.
Mijn verhouding tot Ans is in alle jaren dat ze bij ons dienstbode was, zeer goed gebleven. Nooit één woord ruzie. Totdat ik haar vertelde — dat was toen ik achttien was geworden en Ans getrouwd was — dat ik op twaalf- of dertienjarige leeftijd bepaalde seksuele fantasieën had gehad waarin zij een grote rol had gespeeld.
‘Rotkind,’ zei Ans, ‘donder toch op!’