Misschien zie ik dat verkeerd

We zijn in De Gegarneerde Sjaal aan de Noordvaart te Dirkswoud, bij de oprichting van de AVP, de Anti Voetbal Partij. Voorzitter van het geheel is de heer Dirk Klatermans. De heer Klatermans was eerder lid van de PEP, de Pro Europa Partij, die zoals u weet weinig stemmen heeft gekregen.
Gelukkig konden wij in de drukte een gesprek hebben met de heer Klatermans.
- Dat is weer een heel andere club, nietwaar, meneer Klatermans?
- Een heel andere, en een zeer enthousiaste club.
- Het leken inderdaad wel voetbalsupporters.
- Nou... onze leden zijn wel enthousiast, maar ze zijn toch niet zo gewelddadig.
- Goed. Wat zijn uw punten waar u mee met land in wilt gaan?
- Eigenlijk is dat maar één punt: schaf het Nederlandse voetbal af!
- Een one issue-partij dus.
- Ja, wat is daar verkeerd aan? Collega Wilders heeft ook maar één punt.
- Daar heeft u gelijk in. Maar waarom moet het Nederlandse voetbal afgeschaft worden?
- Omdat daar zeer veel dingen achteraan komen. Je bent bijvoorbeeld ook bezig de absurde beloningen voor sommige min of meer getalenteerde voetballers af te schaffen.
- Die gaan naar het buitenland.
- Laat ze maar gaan.
- Oké.
- Je schaft ook de supportersverenigingen af. De legioenen. De overlastbezorgers, daar ben je in één klap van af.
- Mooi.
- Ook de vertegenwoordiging van dit mooie land in het buitenland wordt beter, want er is geen nationaal elftal meer, dus zijn er ook geen nationale supporters meer, met die rare Ruud Gullit-koppen enzovoorts.
- U bedoelt, die rare oranje idioten.
- Inderdaad. En wij willen dit bereiken door de NOS te verbíeden nog langer een seconde van het voetbal uit te zenden. Ook door zulke gigantische opcenten te berekenen dat geen enkele zender het kan opbrengen.
- U moet er wel een geweldige hekel aan hebben.
- Ik heb geen hekel aan het voetballen zelf, maar aan de gevolgen ervan in het publieke domein. Zo’n Christiano Ronaldo, die van Manchester naar het armoedige Real Madrid gaat voor 94 miljoen pond of euro—dat is toch geen voorbeeld voor onze jeugd, zegt u nu zelf!

Daar zijn meer voorbeelden van geweest

Wij lopen hier door de kleigrond, over de weilanden, wij springen over sloten: wij bevinden ons natuurlijk in het Dirkswoudse. De groei van crocussen is een prachtig teken dat ook hier de lente alweer aanbreekt. De zon laat zich nog niet zien, want het is nog zuur weer, zoals men hier zegt bij klimaatklachten en bij wind uit het noordoosten, maar ut leve gaat weer wasse. Een waar woord.
Wij staan op De Kling, een straatje met één boerderij in het uiterste oosten van Dirkswoud. En daar is boer Bak Vandermaalen. Hieronder volgt ons gesprek met hem.
- Bak, zoals we je mogen toespreken. Waar komt die voornaam vandaan?
- Dat komt van vroeger. Ik heet Adrie, met iejee.
- Van Adrianus, neem ik aan?
- Nee, ik heet Adrie. Doopnamen en zo, dat deden mijn ouders niet. Die waren ongelovig. Dat ben ik ook. Maar Bak zijn ze me gaan noemen op de lagere school omdat ik zoveel bakken kende.
- Ja ja.
- Bijvoorbeeld de bak over de ongezonde huismeid.
- Ja ja.
- Kent u die?
- Nee.
- Ik ben hem ook vergeten.
- Goed. Maar nu je áchternaam. Vandermaalen. Belgisch. In Nederland zou je Van. Der. Maalen heten.
- Dat komt zo, meneer. Mijn overoveroveroveroverovergrootvader kwam uit Zwalm te België. Daar was geen geld te verdienen, toen. En toen vond hij een meisje. Een grieteke, zoals hij haar noemde, want ik heb het allemaal nagezocht, gynealogisch. Een stevige boerenmeid was het. Met dat meisje vertrok hij naar het noorden, ze kwamen hier uit, in Dirkswoud.
- En toen?
- Uiteindelijk concipilieerden mijn vader en moeder mij.
- En je bent alleen.
- Jawel.
- En het KRO-programma Boer zoekt vrouw wou niet naar je toe komen.
- Nee.
- Waarom niet, Bak?
- Dat weet ik niet.
- Dat weet je wel, Bak!
- Nou, ik zei in mijn brief aan de KRO dat ik een lekker fukkertje zocht. Een bak hè.
- Ja ja.
- Ik maak teveel bakken.