Min of meer katholiek

Ik ben opgegroeid in het katholieke Limmen. We hadden daar een pastoor Bangert en een kapelaan Beldrok. Bangert was een oude, taaie man, Beldrok was wat jonger. Het heette in Limmen de H. Corneliusparochie. Wie die Cornelius was, is mij nooit verteld (dat heb ik later uitgezocht, toen ik allang geen katholiek meer was. Toen heb ik ook de bijbel gelezen — een zeer slecht boek, overigens — en ook andere boeken, zoals Het katholieke geloof van prof.dr. Ignatius Klug, Uitgeverij De Toorts, 1940. Dit laatste boek bevat zinnen zoals: ‘Er zijn gelovige vorsers die deze mening voorstaan: Zelfs wanneer het bewezen zou kunnen worden dat de mens van het dier afstamt, kan dit ons geloof in de goddelijke inspiratie van het bijbelwoord niet doen wankelen.’).
Zoals gezegd, niemand vertelde je ooit iets. Ze vertelden je wel over het kindeke Jezus, over de Heilige Maagd en over de engelenschaar natuurlijk, maar daar kon ik geen geloof aan hechten. Ik ben dus nooit gelovig geweest, en ik kan me niet voorstellen dat iemand in die katholieke poespas kon geloven.
Maar ook onder de diepst gelovigen heb je hier en daar wel een goed mens zitten. Waarom je dat diepe geloof elke zondag weer zou gaan belijden, is mij een raadsel; waarom je zou gaan bidden, weet ik ook niet. Bidden helpt niet, net zo min als naar Lourdes gaan of een ouweltje slikken. Maar wie dat wil geloven...
Als ik wel eens een felle toon aansla, is die toon gericht tegen de clerus, die de goegemeente ongegeneerd staat te bedriegen en voor te liegen. Ik kan bijvoorbeeld die gluiperige roomse rotkop van Antoine Bodar niet meer zien. Dat is ook zo’n bedrieger.