Zelfmoordhumor

- Ik geloof niet dat je daar humor van kunt maken, Ben.
- Nee?
- Nee. Het is een te tragisch onderwerp, vind ik.
- Maar als je nu een medepassagier treft.
- Medepassagier?
- Ja, ik bedoel iemand die zich net als jij van het leven wil beroven.
- Hmm?
- Dan zeg je bijvoorbeeld: goedemorgen, hoe gaat het springen vandaag?
- Springen?
- Van een flat af of zo.
- Leuk onderwerp.
- Ja. Vind ik wel, tenminste.
- Er bestaat dus een soort broederschap tussen de zelfmoordenaren.
- O ja! Ook internationaal. Ook een zusterschap, kijk maar op internet.
- ???
- Onze zusters grijpen het internet echt aan, hè. Dat doen wij, serieuze zelfmoordenaars, niet zo. Of laat ik zeggen: dat doen wij minder. Wij schrijven geen site vol met: serieuze hulp gevraagd, kom alsjeblieft. Dat doen wij niet.
- Je noemt geen site.
- Nee, ik vind dat een zelfmoordenaar gewoon zijn gang moet kunnen gaan, en verder niks.
- Ik heb nog steeds geen humor gevonden in je verhaal.
- Stel nu eens het volgende. Een man wil zelfmoord plegen. Het is een man met een hoed. Die zelfmoord wil hij plegen door met zijn nek vlák voor het achterwiel van een Recession-bus, of hoe heet dat bedrijf ook, te gaan liggen. Maar hij wordt ontdekt! Zijn hoed ligt van zijn hoofd. Dus er komt een buspassagier, die zit te wachten op die bus, en die zegt: ‘Meneer, uw hoed!’

Ik geniet er nog steeds van

In de jaren zeventig, tachtig en negentig was ik soms te vinden langs het spoor te Heiloo, om preciezer te zijn in het Heilooër Bos. Ik wou er voor de trein springen, wat ik, zoals u wel gemerkt hebt, niet gedaan heb.
Ik ben nooit zeer spraakzaam geweest, hoewel ik wel veel in mezelf praatte. Ik stapte dan op mijn fiets om naar het Heilooër Bos te rijden, en zei dan in mezelf: ‘Wij moeten het baanvak Alkmaar-Castricum weer eens gaan inspecteren!’ En daar glimlachte ik bij.
Nog steeds moet ik mijn lachen inhouden als iemand in een zin het woord ‘baanvak’ gebruikt. Zelfmoordhumor.
Misschien komt het door die humor dat ik niet voor de trein gesprongen ben, maar steeds kalm weer terugreed naar huis. ‘Het baanvak Alkmaar-Castricum is in orde bevonden,’ zei ik dan in mezelf.

Naar de haaien

- Naar de haaien? Wij niet!

- Je bent een stuk optimistischer dan de vorige keer dat ik je sprak.

- Maar dat was tien jaar geleden!

- Ja, en toen zei je: kom eens mee naar het baanvak Alkmaar-Amsterdam. Want je kende dat traject goed, zei je, vooral in het Heilooër Bos was je goed thuis.

- Daar kon je gemakkelijk en comfortabel voor de trein springen.

- Had je toen ook al de methode van het in het zeewater gaan staan gevonden?

- Nee, nog niet. Daar ben ik pas achter gekomen nadat ik hartfalen had gekregen. Daardoor gaat het sneller, dat in het zeewater staan. Als je onderkoeld raakt, ben je gegarandeerd dood.

- Dat is nog eens een mooie tip, niet?

- Inderdaad een goeie tip. Het is het beste in de maanden november t/m maart in zee te springen. Maar waar zullen we het vandaag eens over hebben?

- De tranen van Federer?

- Ik kon daar niet goed naar kijken. Ik weet wel, hij had alles gezet op het winnen van die finale, en hij verloor voor de zoveelste keer van Nadal. Toen moest hij, direct na die wedstrijd, een voltallig publiek toespreken; dat lukte hem niet.

- En het was maar een tenniswedstrijd.

- Hij was geen oorlogsslachtoffer of zoiets, inderdaad.

- Maar een man mag toch best huilen, ook in het openbaar?

- Zeker mag een man dat. Ik ken een vitale oude heer die spontaan begint te huilen bij muziek van bijvoorbeeld Tallis of Dowland. ‘Godverdomme, dit is mooi!’ zegt hij en dan komen de traantjes.

- God heeft ze in alle soorten en maten gemaakt.