vrijdag 23 januari 2009

Men vraagt mij nooit iets

- Ben?
- Roept u maar. Ik ben net bezig dit stukje te schrijven, maar dat interesseert de meeste mensen toch niet. Wat is er van je dienst?
- Ik heb de komende zomer een paar maanden vrij.
- Ah! En nu wil je van deze bereisde Roel een vakantiebestemming hebben?
- Ja.
- Je komt als geroepen, want ik verwerk ons gesprek gewoon in mijn stukje.
- Dat is mooi.
- En ik stel voor dat je de komende zomer naar de Schotse Hooglanden gaat, preciezer: naar de plaats Pitlochry.
- Dat ligt waar?
- Dat ligt aan een riviertje dat leidt naar Loch Rannoch. Zo’n 30 kilometer boven Dundee, in de Grampian Mountains. Ik ben daar 30 of 35 jaar geleden ook geweest, het was in de tijd dat ik nog dacht bergbeklimmer te zullen worden. Je moet dan niet meteen de Alpen of de Pyreneeën in trekken, had ik bedacht, je moet naar Schotland toe. Daar oefenen. Dat deed ik dan ook. Ik beklom de bergen daar, die zo ongeveer 1000 meter hoog zijn. Je kunt mijn klimspullen wel meekrijgen als je ook wilt klimmen...
- Nee.
- Want er is niets op deze wereld dat zo lang meegaat als klimspullen. Ik heb ze alleen gebruikt in Schotland. Daarna niet meer.
- Dank je voor het aanbod, maar ik ga niet klimmen.
- Op een dag, het was een dinsdag, Black Tuesday, ging ik een berg op die vol steenslag zat, los gravel. Ik ben ongeveer halverwege, ik houd me vast aan een uítstekende rots, maar die rots houdt mijn gewicht niet. Ik val naar beneden. Alles gebroken wat een mens maar kan breken. Ik dacht: dit is mijn einde, want ik kon me niet meer bewegen, alles deed vreselijk pijn en er was geen mens te vinden in de verre omtrek. Het was ook nog in de tijd vóór de mobiele telefoon, dus ik kon niets doen. Ik heb tot vrijdagmiddag daar gelegen, toen kwamen de heer Ham McLoudar en zijn zoontje Adrian langs. Die hebben me geholpen, naar het ziekenhuis in Dundee gebracht enzovoorts.
- Wat wil je dat ik ga doen?
- Ham McLoudar is al dood, maar zijn zoon Adrian leeft nog, vermoedelijk in Pitlochry. Geef hem deze ring met inscriptie aan de binnenzijde, zie je wel: BH is still alive!

2 opmerkingen:

  1. Tragisch. En weer heel komisch. Hoe je van de Oberschenkel, over de dij, naar Ham McLoudar klimt.
    'Want er is niets op deze wereld dat zo lang meegaat als klimspullen'.

    Cheers B.H. Here's to you!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik had die klusjesman van het vorige stukje een Schotse naam gegeven (Jameson) omdat ik hem dat ‘merely dying’ wilde laten zeggen: meer dij.
    Maar je hebt een goede critica nodig om te zien waarom je op Ham McLoudar gekomen bent!
    Cheers to you too, Masjenka!

    BeantwoordenVerwijderen