Het is een grote opluchting

Je wenst natuurlijk niemand dood of zelfs ziek. Maar nu zijn er twee Amerikanen gestorven: Farrah (Sarah, misschien? Ik ben te lui om het even uit te zoeken) Fawcett en Michael Jackson. Over die twee zijn een paar dingen te bedenken.
Eerst maar eens mevrouw Fawcett. Die acteerde indertijd zo hemeltergend slecht in Charly’s Angels, dat alleen haar aanwezigheid in die serie voor mij aanleiding is geweest de tv uit te doen. Ze kan verder heel uitstekende kwaliteiten hebben, hoor, maar als actrice was ze een nul.
Dat zo iemand eens een keer dood gaat, dat kan gebeuren. Niets vreemds.
Michael Jackson is een ander geval. Er wordt van hem gezegd: hij heeft de popmuziek opnieuw geschreven in de jaren tachtig. Ik weet niets van de popmuziek van de jaren tachtig, maar ik weet één ding: hij heeft niets opnieuw geschreven. Hij páste gewoon in die jaren tachtig. De jaren van het grote graaien, die nog een tien of vijftien jaren doorgang zouden vinden.
Met het geld dat hij in die jaren tachtig verdiende, heeft M. Jackson Neverland opgericht, een kindersprookjestuin.
En dat zou gekomen zijn, zeggen nu Ad Visser et cetera, omdat het in zijn jeugd al zo fout was gegaan. Hij kon alleen met kinderen omgaan. Ja, misschien is het fout gegaan in zijn jeugdjaren. Misschien is het wel fout gegaan van zijn vijfde tot, miljoenen dollars later, zijn twintigste jaar. Maar een mens groeit toch op, zou ik zeggen.
Als je vijftig jaar bent geworden, weet je: het is anders dan toen ik tien of twintig was. Tenzij je helemaal crazy bent.
Dus: het is jammer dat hij die Demerol heeft zitten slikken (dat weet iedere gebruiker), het is ook jammer dat hij zichzelf blank heeft laten maken en zich de lippen van Elizabeth Taylor heeft aangemeten en de neus van ik zou echt niet weten wie.
Het is allemaal jammer, maar God, wat een genoegen dat we zijn muzak niet meer hoeven horen!