Ik ben te lui om het even uit te zoeken

‘If you wond lissen Hatzidakis the Greek komponist! Thanks!’
Deze mededeling ontving ik de afgelopen weken meermalen. Ik ken de muziek van die meneer Hatzidakis niet. Het zal wel een vrolijke potpourri zijn, nietwaar. De Frans Bauer van Griekenland misschien?
Ik heb er niet naar gezocht.
Dat doe ik normaal ook niet. Als er iets uit het leven van Jan Peter Balkenende in het nieuws is, zoek ik dat ook niet op. Als er iets uit het leven van zeg Anton Tsjechov bekend wordt, zoek ik dat wél op.
Zo was ik van de week zeer geïnteresseerd in het leven en de dood van Karel Boyle (1953-2008). Ik heb hem gekend. We hebben samen gestudeerd (‘gelanterfand’) aan de Universiteit te Leiden. Karel deed daar, zeg maar, het leven. Ik deed daar de overledenen. Tolstoj, Poesjkin, Garsjin.
Karel bestudeerde voornamelijk wat we nu met de uitstervende oesters moesten doen.
Zijn dood is nog steeds een mysterie.
Feiten: om half zeven ’s avonds komt hij thuis bij zijn liefhebbende vrouw Carla. Carola, neem me niet kwalijk. Ze wil, om wat voor reden ook, Carola genoemd worden. Een lieve vrouw, daar niet van, maar ja. Als je Sonja heet, dan moet je later niet gaan vertellen dat je eigenlijk Sonoja heet.
Feit nummer twee. Een half uur later wordt Karel dood gevonden in zijn fauteuil. Carla, pardon Carola, belt de ziekenwagen, de politie komt er natuurlijk achteraan. De lijkschouwer kan geen enkele natuurlijke doodsoorzaak aanwijzen.
Volgende feit: Karel was wel niet van de blauwe knoop, maar hij dronk toch weinig. Hij rookte ook niet, blowde niet, gebruikte geen cocaine enzovoorts.
Een plotselinge hartstilstand, zei Carla. Carola, bedoel ik.