Naar de haaien

- Naar de haaien? Wij niet!

- Je bent een stuk optimistischer dan de vorige keer dat ik je sprak.

- Maar dat was tien jaar geleden!

- Ja, en toen zei je: kom eens mee naar het baanvak Alkmaar-Amsterdam. Want je kende dat traject goed, zei je, vooral in het Heilooër Bos was je goed thuis.

- Daar kon je gemakkelijk en comfortabel voor de trein springen.

- Had je toen ook al de methode van het in het zeewater gaan staan gevonden?

- Nee, nog niet. Daar ben ik pas achter gekomen nadat ik hartfalen had gekregen. Daardoor gaat het sneller, dat in het zeewater staan. Als je onderkoeld raakt, ben je gegarandeerd dood.

- Dat is nog eens een mooie tip, niet?

- Inderdaad een goeie tip. Het is het beste in de maanden november t/m maart in zee te springen. Maar waar zullen we het vandaag eens over hebben?

- De tranen van Federer?

- Ik kon daar niet goed naar kijken. Ik weet wel, hij had alles gezet op het winnen van die finale, en hij verloor voor de zoveelste keer van Nadal. Toen moest hij, direct na die wedstrijd, een voltallig publiek toespreken; dat lukte hem niet.

- En het was maar een tenniswedstrijd.

- Hij was geen oorlogsslachtoffer of zoiets, inderdaad.

- Maar een man mag toch best huilen, ook in het openbaar?

- Zeker mag een man dat. Ik ken een vitale oude heer die spontaan begint te huilen bij muziek van bijvoorbeeld Tallis of Dowland. ‘Godverdomme, dit is mooi!’ zegt hij en dan komen de traantjes.

- God heeft ze in alle soorten en maten gemaakt.