Het aardigste schunnige boekje dat ik gisteren gevonden heb, was de Catéchisme libertin van mejuffrouw Anne-Josèphe Théroigne de Méricourt. Het verscheen voor het eerst in 1791 en had meteen succes, dit handboek voor hoertjes.Ook heel aardig was L’anti-Justine van Nicolas-Edmé Restif de la Bretonne (1734-1806) aan te treffen, dat iedereen die wel eens een Frans boek leest wel kent.
Wat me opvalt: de adellijk klinkende namen der Franse eroticaschrijvers. Dat zul je in de Angelsaksische landen niet aantreffen. Daar heten de schrijvers bij wijze van spreken gewoon John Long of Clary Bawd.
In Engeland werden de aardigste schunnige boekjes een eeuw later geschreven en gewoonlijk verschenen ze anoniem, zoals The power of Mesmerism uit 1891. Het kan nauwelijks in de schaduw staan van de werken van Anne-Josèphe en Nicolas-Edmé. Maar dat zijn dan ook twee topschrijvers in het genre.
Wat me verder is opgevallen in de Gutenberg-bibliotheek:
- The art of war was een titel die voorkwam in 1894, 1899, 1913 en zelfs, na de slachting die pas had plaatsgevonden, in 1920.
- Het ongelooflijke aantal boeken over de Franse Revolutie en over Napoleon Bonaparte, die overal Buonaparte heet.
- Amerikanen kunnen, zoals u weet, niet schrijven (een doodenkele uitzondering zoals H.L. Mencken, Mark Twain of O. Henry daargelaten) en noemen hun boeken dan ook A bunch of goodies.
- Voor de schakers is er nog dit: Game and playe of the Chesse van William Caxton uit 1474.
Posts
Prachtige foto. Zoals hij stiekem haar geur opsnuift terwijl hij haar helpt opstappen. Hoe hij haar bij haar heup heeft vastgepakt terwijl hij weet dat dit eigenlijk onbehoorlijk is. En zij, volkomen onverschillig. Balend dat ze, om wat voor reden dan ook, moet leren fietsen. Terwijl hij haar daar alleen maar toe heeft aangespoord om dichter bij haar te kunnen zijn.
BeantwoordenVerwijderen