De namen zal ik u besparen

Voordat Alice, zo’n anderhalf jaar geleden, in mijn leven kwam, heb ik drie andere vrouwen gekend. Hun namen zijn veilig bij mij. Ik had niet gedacht nog eens zo verliefd te worden, maar ik ben het geworden. Op Alice.
De afgelopen week was ze bij mij, in Egmond aan Zee. We hebben elke middag gewandeld door het dorp, want het was mooi voorjaarsweer. We hebben wat gepraat over William Byrd (1543-1623) en over John Sheppard (1515-1559), die allebei zulke machtig mooie muziek hebben gemaakt, en ook bijvoorbeeld over de uitvaartverzekering die ik wel, en zij nog niet heeft afgesloten.
Ik zei dat ik maar twee stukjes muziek bij mijn crematie wilde hebben: een zeer droevig stuk van bijvoorbeeld William Byrd. Daar beginnen we mee. En aan het eind bijvoorbeeld een stukje Bach, gespeeld door Glenn Gould, want je wilt niet dat de mensen zeer bedroefd worden. Ze moeten eigenlijk denken: hij is dood, maar wij zijn er nog!
Maar Alice mag er anders over denken, hoor. Zij mag bepalen welke muziek er komt, ze heeft er ook het meeste verstand van, en ik kan het toch niet meer horen. En als ze begint te twijfelen, kan ze altijd van alles vragen aan mijn zus Marja.
Dat ik nu hierover zit na te denken, komt doordat Alice vanmiddag weer weg is gegaan. De eenzaamheid grijpt me bij de strot. Mijn rechterschouder is ook al versleten, hij doet al de hele dag pijn. Niets helpt daartegen. Het enige dat helpt, is: Alice in mijn buurt hebben.
Gelukkig gaan we samenwonen.