Haar waarschuwende werking

Gisteravond was het weer eens zover. Ik zit te praten met Alice over de grote angst in mijn leven, die samenhangt met het trappen in glas. Alice is, wat je in de psychiatrie, van de ondervindende methode zou noemen.
- Trek nu eerst je schoenen eens uit.
- Nee.
- Trek ze gerust maar uit, jongen.
- Nee.
- TREK JE SCHOENEN UIT!!!
- Oké.
- Je sokken ook uitdoen.
- Nee.
- Dan trek ik ze uit.
- Oké.
- Dan drink ik dit wijnglas even leeg.
- Proost.
- Want dat is zonde.
- Ik zei toch proost?
- Het glas is nu leeg. Nu ga ik naar de keuken toe.
- Oké. Ik hoef geen koffie, hoor!
- Nee, da’s goed. Nu breek ik dat glas, hoor je het?
- Ik hoor het, ja.
- Dan kom ik weer terug.
- Welcome back.
- En nu gaan we kussend ronddansen door je hele huis.
- Behalve door de keuken.
- Behalve door de keuken, ja. Kom maar, schattebout.
- Oké.
- Kom maar in mijn armen.
- All right.
- Gaan we even dansen.
- Moet jij ook even je schoenen uitdoen.
- Waarom?
- Gelijke monniken, gelijke kappen.
- Welnee. Dat is onzin. Ogen dichthouden. Nu gaan we rechtsaf.
- Oké.
- Zie je wel? Er is helemaal geen glas op de vloer.
- Nee.
- Dus die angst van je, dat is totale onzin.
- Juist, totale onzin. Aárggh!