Ik woon er pal naast

Van de Indische mensen hebben wij geleerd dat nasi rames en gado-gado zeer smakelijk zijn. Van de Surinamers komen de roti en de kouseband. De Turken gaven ons al eeuwen geleden de tulp (waarvan de bol ons door de Hongerwinter geholpen heeft, zoals sommigen zeggen) en geven ons nu hun raki. De Marokkanen hebben ons dieet verrijkt met bijvoorbeeld couscous. Allemaal redenen om dankbaar te zijn. Daar komt ook nog eens bij dat deze mensen onze blanke straten en dreven mooi kleuren.
Ik hoop dat in 2039 het volgende gesprekje kan plaatsvinden.
- Vijfentwintig of dertig jaar geleden werden de islamitische scholen gesloten.
- Dat weet ik nog. Ze zeiden dat er te weinig onderwijs gegeven werd en dat ze de integratie niet bevorderden.
- De wát?
- De integratie. Dat is dat de kinderen opgroeien samen met Nederlandse kinderen, zodat ze elkaar niet later de hersens gaan inslaan.
- Onzinnig verhaal, lijkt mij.
- Dat vond men toen. Hoe ook, de Marokkaantjes moesten allemaal gewoon naar de openbare school. En het leuke is dat ze gewoon zijn gaan doen. Zelfs hun kinderen hebben nu namen zoals Piet, Pierre of Greetje. Een grote vooruitgang dus.
- Dat is inderdaad een goed teken.
- En ze eten nu ook varkensvlees. Dat weet ik, omdat ik vlak naast een voormalig Marokkaans stel woon.
- Ze moeten ongeveer gedacht hebben: die christenen hier eten gewoon paling, hoewel in hun bijbel staat dat dat niet mag. Dan mogen wij ook varkens eten.
- Zoiets, ja. Dat overtreden van dat varkensverbod is, lijkt mij, een teken dat de mens toch groeit, in de loop van de tijd.