U mag best een beetje zweten!

Australiërs!
U zult het met me eens zijn: er heeft zich gisteravond een verschrikkelijk feit voorgedaan. Uw landgenoot, Neil The thunder from downunder Robertson heeft het verloren van Shaun Murphy.
(I’m sorry, but I must translate this for our Dutch and Belgian viewers first, mates. Ik heb het hier over de halve finale van het Wereld-kampioenschap Snookeren, waarin u natuurlijk niet geïnteresseerd bent, dames en heren. Shaun Murphy (Shaun spreekt u gewoon uit als John, wanneer hij te laat is voor het eten, dus u roept hem: Jóhn!) is een biddende katholieke Engelsman. Toen hij nog getrouwd was met zijn even katholieke vrouw — hij is kortelings gescheiden van haar — bekende hij eens dat hij voor elke partij snooker samen met zijn vrouw door de knieën zeeg om te bidden tot God. U zult het met me eens zijn: treurig en kinderachtig gedrag. Hooghartig gedrag ook, dat bidden. Als er al een God zou bestaan, moet die dan Shaun Murphy persé steunen?
Gisteravond voltrok zich een mirakel. Het stond in de wedstrijd Shaun Murphy-Neil Robertson 14-7. Shaun Murphy moest nog 3 frames (dat is het Engels voor sets) winnen, dan was hij klaar. Maar Neil Robertson won opeens zeven frames, dus het stond 14-14. Grote opwinding, ook te mijner huize, want dat had u allemaal kunnen volgen op de zender BBC 2.
Toen die stand bereikt was, kregen de jongens een break, een theepauze, waarin ze allebei aan de oefentafel wat stonden te stoten.
Wat er toen gebeurde, was ongelooflijk mooi, of eigenlijk ongelooflijk raar. Shaun Murphy had niet meer de hoogrode kleur op zijn kwabbige wangen, die hij het laatste uur had gehad, maar keek resoluut uit zijn ogen. Hij won vervolgens de drie volgende frames, en speelt dus vandaag en morgen de finale tegen de ijzersterke Schot John Higgins. Die ook al zo onverzettelijk kan kijken! Sorry, mates!)